Η νεότερη ιστορία της Εύβοιας ξεκινά με την επανάσταση του 1821
Η στρατηγική σπουδαιότητα της Εύβοιας είχε αναγκάσει τους Τούρκους να τη μεταβάλουν ολόκληρη σε απόρθητο φρούριο. Με τα δυο οχυρά που δέσποζαν στο στενό του Ευρίπου, από τη μια της Χαλκίδας και από την άλλη του Καράμπαμπα στην απέναντι ακτή, είχαν εξασφαλίσει οι Τούρκοι την κυριαρχία τους στο νησί. Επιπλέον στην Εύβοια, εκτός από την κεντρική διοίκηση, στη Χαλκίδα, υπήρχαν και ξεχωριστές διοικήσεις στην Κάρυστο και στο Ξηροχώρι (σημερινή Ιστιαία). Έτσι οι ελληνικοί πληθυσμοί ζούσαν υπό συνθήκες αφόρητης καταπίεσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους η Επανάσταση στην Εύβοια έμελλε να αντιμετωπίσει εξαιρετικές δυσκολίες. Στις 8 Μαΐου του 1821 επαναστάτησε πρώτο το Ξηροχώρι και ακολούθησαν η Λίμνη και η Κύμη.
Την αρχηγία της επανάστασης στην Εύβοια, την ανέλαβε σύντομα ο Αγγελής Γοβγίνας ή Γοβγιός, που κατάφερε να οργανώσει στρατόπεδο στα Βρυσάκια. Εκεί έγινε και η πρώτη μεγάλη μάχη, όπου ο τουρκικούς στρατός με αρχηγό τον Ομέρ Βρυώνη ηττήθηκε. Στη μάχη αυτή διακρίθηκε ο Ν. Κριεζώτης. Στη μάχη των Στύρων, στη νότια Εύβοια, οι Έλληνες έχασαν. Η σημαντικότερη όμως απώλεια είναι ότι σκοτώθηκε ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, γιος του Πετρόμπεη, που είχε έρθει στην Εύβοια για να βοηθήσει τα ελληνικά στρατεύματα να καταλάβουν την Κάρυστο.
Σε ενέδρα στα Δυο Βουνά σκοτώθηκε και ο Αγ. Γοβιός, οπότε αρχηγός στην Εύβοια γίνεται ο Ν. Κριεζώτης. Η Επανάσταση συνεχίστηκε με αμφίρροπα αποτελέσματα. Μεγάλη δοκιμασία ήταν οι εμφύλιες διαμάχες ανάμεσα στον Κριεζώτη και τον Διαμαντή Νικολάου, οπλαρχηγό του Ολύμπου, για την αρχηγία στο νησί. Μετά από νίκες του εναντίον του Ομέρ Μπέη στο Διακόφτι και στο Βατίσι, ο Κριεζώτης πολιόρκησε την Κάρυστο. Όμως η άφιξη του τουρκικού στόλου διέλυσε το ελληνικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα ο άμαχος πληθυσμός να καταδιωχτεί και να σφαγεί από τους Τούρκους. Ο Κριεζώτης αναγκάστηκε τότε να αποσυρθεί στη Σκόπελο.
Στη συνέχεια, ο Οδ. Ανδρούτσος, ως προσωρινός αρχηγός με τη βοήθεια Ψαριανών πλοίων, περιορίζει και πολιορκεί τους Τούρκους στο φρούριο της Χαλκίδας. Την ίδια περίοδο ο Κριεζώτης επιστρέφει στην Εύβοια και πολιορκεί την Κάρυστο. Και οι δυο πολιορκίες διήρκεσαν έξι μήνες και υπήρξαν συστηματικές. Δεν είχαν όμως την απαραίτητη βοήθεια από τις υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις. Όταν λοιπόν ο τουρκικός στόλος εμφανίστηκε στον Ευβοϊκό και αποβίβασε στρατό στο νησί οι δύο πολιορκίες διαλύθηκαν. Τη διάλυση της πολιορκίας των δύο φρουρίων ακολούθησαν φοβερές σκηνές αγριότητες από τα τουρκικά στρατεύματα.
Έτσι η Εύβοια, το σημαντικότερο προπύργιο της Στερεάς Ελλάδας, ξαναγύρισε στη σκλαβιά και την πιο στυγνή τυραννία, ενώ η αδράνεια και οι διχόνοιες των ντόπιων οπλαρχηγών έκαναν βαρύτερη την υποδούλωσή της. Το 1826 ο φιλέλληνας στρατηγός Φαβιέρος, δοκίμασε χωρίς επιτυχία να καταλάβει την Κάρυστο. Μάλιστα, μετά την αποτυχία αυτή, ο στρατός του βρέθηκε σε αδιέξοδο στη θέση Λυκόρεμα, απέναντι από τα νησιά Πεταλιοί, από το οποίο τον έβγαλαν τα ελληνικά πλοία, που έσπευσαν να βοηθήσουν, με αρχηγό τον Κριεζώτη. Έτσι η Εύβοια παρέμεινε στα χέρια των Τούρκων ακόμη και μετά την άφιξη του Καποδίστρια και μόνο με φιρμάνι της 13ης Ιουνίου 1830 παραχωρήθηκε στην Ελλάδα.
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους η Εύβοια ακολούθησε τις τύχες του ελληνικού κράτους. Αναγνωρίστηκε ως ιδιαίτερη νομαρχία με πρώτο νομάρχη της τον Γ. Αινιάν, ο οποίος ίδρυσε αμέσως στη Χαλκίδα αλληλοδιδακτικό σχολείο και τυπογραφείο. Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε στη Χαλκίδα η πρώτη εφημερίδα της Εύβοιας με τον τίτλο «ΕΛΛΗΝ». Πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωση η Χαλκίδα διατηρούσε τον ανατολίτικο χαρακτήρα της περιόδου της Τουρκοκρατίας.
Το 1885 όμως, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Χ. Τρικούπης και δήμαρχος ο Ηρ. Γαζέπης άρχισε η κατεδάφιση του τείχους της Χαλκίδας και η κάλυψη της τάφρου με το υλικό της κατεδάφισης. Έτσι η Χαλκίδα αρνήθηκε μια μακρόχρονη και σημαντική περίοδο της ιστορίας της και έχασε τη δυνατότητα να παραμείνει μια από τις πιο γραφικές πόλεις της σύγχρονης Ελλάδας.
Στους βαλκανικούς πολέμους η Εύβοια διακρίθηκε χάρη στη δράση του Συντάγματος Πεζικού Χαλκίδας. Πολύ γνωστός είναι ο θρίαμβος του Ευβοέα ταγματάρχη Βελισσαρίου στη μάχη στο Μπιζάνι. Λίγο αργότερα η Μεραρχία Χαλκίδας αποβιβάστηκε στην απελευθερωμένη Σμύρνη, για να πάρει μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 κατέπλευσαν στη Χαλκίδα πρόσφυγες από την ελληνική Ανατολή. Οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Νέα Αρτάκη και τη Νέα Λάμψακο και σε προσφυγικούς συνοικισμούς στη Χαλκίδα και στην Αμάρυνθο.
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η Εύβοια βομβαρδίστηκε από γερμανικά αεροπλάνα. Τον Απρίλιο του 1941 γερμανικός στρατός εισήλθε στην ευβοϊκή πρωτεύουσα και η γερμανική διοίκηση εγκαταστάθηκε στο «Κόκκινο Σπίτι». Στην περίοδο της κατοχής σε όλη την Εύβοια είχαμε σημαντική δράση των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα στη Λαμπούσα, τη Στενή και το Βατώντα. Στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε έγιναν μεγάλες αγριότητες σε όλο το νησί! Επιβεβαιώθηκε έτσι για μια ακόμα φορά ότι ένας εμφύλιος πόλεμος είναι τόσο χειρότερος από έναν εθνικό, όσο ένας εθνικός πόλεμος είναι χειρότερος από την ειρήνη.
Η ανάπτυξη της Εύβοιας μετά την απελευθέρωση υπήρξε συνεχής και αξιόλογη, τόσο στον οικονομικό όσο και στον πνευματικό τομέα.
